Os ollos dos nenos despregan velas...

Un día a man dun rapaz rozou a miña cuberta e eu sentín que despregaba as miñas velas e comezaba a navegar.

 

          Apréndese a xogar antes que a ler. E a cantar. Os nenos da miña terra entoabamos esta canción cando aínda ningún de nós sabiamos ler. Xuntabámonos en roda na rúa e, disputándonos as voces cos grilos do verán, cantabamos unha e outra vez a impotencia do barquiño que non sabía navegar. Ás veces fabricabamos barquiños de papel e poñiámolos nas pozas e os barquiños afondaban sen conseguir alcanzar costa ningunha.Eu tamén era un barco pequeno fondeado nas rúas do meu barrio. Pasaba as tardes nunha azotea mirando como o sol se poñía polo poñente, e albiscaba ao lonxe —non sabía aínda se ao lonxe do espazo ou ao lonxe do corazón— un mundo marabilloso que se estendía alén de onde alcanzaba a miña vista.

         Tras dunhas caixas, nun armario da miña casa, tamén había un libro pequeneiro que non podía navegar porque ninguén o lía. Cantas veces pasei pola súa beira sen decatarme de súa existencia. O barco de papel, atoado no lodo; o libro solitario, oculto no andel tras as caixas de cartón. Un día, a miña man, buscando algo, bateu co lombo do libro. Se eu fose libro contaríao así:

“Un día a man dun rapaz rozou a miña cuberta e eu sentín que despregaba as miñas velas e
comezaba a navegar”.

          ¡Que sorpresa cando por fin os meus ollos tiveron en fronte aquel obxecto! Era un pequeno libro de pastas vermellas e filigranas douradas. Abrino expectante como quen encontra un cofre e ansía saber o seu contido. E non foi para menos. Nada máis empezar a ler comprendín que a aventura estaba servida: a valentía do protagonista, as personaxes bondadosas, os malvados, as ilustracións con frases a pé de páxina que miraba unha e outra vez, o perigo, as sorpresas…, todo me transportou a un mundo apaixonante e descoñecido.

         Desa maneira descubrín que alén da miña casa había un río, e que tras do río había un mar e que no mar, esperando levantar áncora, un barco. O primeiro ao que subín chamábase La Hispaniola, pero o mesmo daría que se chamase Nautilus, Rocinante, a nave de Simbad, a barcaza de Huckleberry, ….todos eles, por máis que pase o tempo, estarán sempre á espera de que os ollos dun neno despreguen as súas velas e lle fagan levantar áncora.

            Así que… non esperes máis, estende a túa man, toma un libro, ábreo, le: descubrirás, igual que na canción da miña infancia, que non hai barco, por pequeno que sexa, que en pouco tempo non aprenda a navegar.

                                               

                                       Eliacer Cansino. Manifesto do Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil  

          Sumámonos á celebración deste día cunha experiencia que permite establecer pontes e crear lazos entre os participantes. Decidimos aprender a navegar da man dos rapaces  que apadriñaron lectores. Adrián dou lectura ao manifesto do escritor sevillano Eliacer Cansino recollendo a invitación de GALIX  e da OEPLI para o luns día 12.   O colexio de Magaláns-Dorrón abriunos as súas portas. Alí estaban agardando os lectores máis cativos. As madriñas e padriños levaban escollido cadanseu conto para ler e compartir cos afillad@s. As imaxes recollen os momentos vividos.  Ó rematar puideron debuxar e intercambiar as historias que botaron a navegar.